Justyna Kowalczyk

Jeśli ten sezon Olimpijski w wykonaniu J. K.  będzie wyglądał jak wyżej, to już nie mogę sie doczekać.

Pamiętne Vancouver 2010 i walka do ostatnich centymetrów.

Agnieszka Radwanska

Zbigniew Boniek

Marek Jackowski

Jorge Mario Bergoglio

Steve Jobs

Jesienią 1974 r. Jobs powrócił do Kalifornii, gdzie chodził na spotkania klubu komputerowego „Homebrew Computer Club” razem ze Steve’em Wozniakiem. Rozpoczął pracę w firmie Atari, gdzie wraz z Wozniakiem projektował gry komputerowe. W tym czasie odkryto, że zabawkowy gwizdek dołączony do płatków śniadaniowych Cap'n Crunch mógł wydawać dźwięk o częstotliwości 2600 Hz, sygnał kontrolny używany przez system telefonicznych rozmów międzymiastowych AT&T. Jobs i Wozniak krótko w 1974 r. sprzedawali tzw. niebieskie pudełka (ang. blue boxes) oparte na tym pomyśle, dzięki którym można było dzwonić za darmo. Zarobione pieniądze planował przeznaczyć na podróż do Indii w celu osiągnięcia oświecenia duchowego. Jobs pojechał tam ze swoim kolegą (a później pracownikiem Apple) Danielem Kottkem, z którym studiował na Reed College. Spotkali się tam z guru Neem Karoli Babą w jego aśramie Kainchi. Z Indii Jobs wrócił jako buddysta, z ogoloną głową i w tradycyjnym stroju hinduskim[6]. W tym czasie eksperymentował z LSD

W 1976 r., wspólnie ze wspomnianym Steve’em Wozniakiem, założył firmę Apple. Pierwszym komputerem ich produkcji był Apple I, sprzedawany za 666,66 USD. W 1977 r. zbudowali Apple II, który odniósł sukces na rynku komputerów domowych. Dzięki Apple II firma Apple stała się jednym z najważniejszych przedsiębiorstw produkujących komputery domowe. W 1980 r. Apple weszło na Nowojorską Giełdę Papierów Wartościowych, na rynku pojawił się także Apple III.

W 1983 r. Jobs namówił Johna Sculleya z PepsiCo, by został prezesem Apple. Zapytał go:
Czy chcesz przez resztę życia sprzedawać słodzoną wodę, czy wolisz iść ze mną i zmieniać świat?

W tym samym roku Apple wydało zaawansowany technologicznie komputer Apple Lisa, który jednak nie odniósł sukcesu rynkowego. W 1984 r. pojawił się Macintosh, który stał się od tej pory głównym produktem Apple.

Irena Sendler

Swoje dzieciństwo, Irena Sendler, ze względu na stan zdrowia spędziła w Otwocku, który miał status uzdrowiska. Często bywała również w Tarczynie, gdzie mieszkali jej dziadkowie. W 1917 roku Stanisław Krzyżanowski zmarł zarażony od chorych tyfusem plamistym. Trzy lata później Irena przeprowadziła się z matką do Piotrkowa Trybunalskiego, gdzie mieszkał brat matki – Ksawery Grzybowski. Tutaj uczęszczała do, znanego z patriotycznych tradycji, Gimnazjum Heleny Trzcińskiej[2], wstąpiła do harcerstwa i poznała swojego przyszłego męża – Mieczysława Sendlera. Jej katechetą był ks. Wiktor Potrzebski, bohaterski obrońca Grodna w 1939 roku, poległy w Powstaniu Warszawskim. Po zdaniu matury Irena wyjechała z Mieczysławem Sendlerem do Warszawy. Tutaj rozpoczęła studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Po dwóch latach przeniosła się na polonistykę. Na podstawie zasady Numerus clausus na końcu indeksu pieczętowano stronę lewą – dla Żydów, prawą stronę aryjską, Irena skreśliła napis strona aryjska w indeksie. Została zawieszona na kilka lat w prawach studenta – studia skończyła dopiero w czerwcu 1939 r. W 1931 roku wyszła za mąż za Mieczysława Sendlera. Wtedy rozpoczęła pracę w pomocy społecznej – w Sekcji Pomocy Matce i Dziecku przy Obywatelskim Komitecie Pomocy Społecznej. Irena Sendler według historyków była dobrą przyjaciółką Marii Skłodowskiej-Curie.

David Lloyd George

Mimo iż urodził się w Manchesterze Lloyd George był z pochodzenia Walijczykiem. Jego ojczystym językiem był język walijski. W marcu 1863 r. jego ojciec, William George, nauczyciel, z powodu złego stanu zdrowia powrócił do rodzinnego Pembrokeshire. Zmarł w czerwcu 1864 r. w wieku 44 lat. Jego żona, Elizabeth George, córka Davida Lloyda, szewca i pastora baptystów z Llanystumdwy w hrabstwie Caernarvonshire, sprzedała farmę i przeprowadziła się wraz z dziećmi do Llanystumdwy. David miał dwoje rodzeństwa – starszą siostrę Mary Ellen i młodszego brata Williama.

Zachęcony przez wuja Richarda, David studiował prawo. W 1884 r. został przyjęty do kancelarii w Porthmadog. W 1885 r. otworzył swoją własną praktykę. W 1887 r. jego partnerem został młodszy brat William. W 1885 r. brał udział w kampanii wyborczej liberałów przed wyborami parlamentarnymi. 24 stycznia 1888 r. poślubił Margaret Owen, z którą miał pięcioro dzieci (Richarda, Mair, Olwen Elizabeth, Gwilyma i Megan). W tym samym roku wraz z innymi młodymi walijskimi liberałami założył miesięcznik Udgorn Rhyddid.

W 1889 r. został aldermanem rady hrabstwa Caernarfon. W 1890 r. został wybrany do Izby Gmin w wyborach uzupełniających w okręgu Caernarvon Boroughs z ramienia Partii Liberalnej.

Janusz Korczak

Od młodości był zafascynowany teoriami progresywizmu pedagogicznego, opracowanymi m.in. przez Johanna Pestalozziego. W lecie 1899 roku przebywał w Szwajcarii by poznać jego działalność i twórczość pedagogiczną. Ten wyjazd opisał w czasopiśmie „Czytelnia dla wszystkich”. Popierał założenia programu „nowego wychowania” Johna Deweya i prac Decrloy, Montessori, Spencera, Fröbela; czytał pedagogiczne koncepcje Tołstoja[12].

Korczak był zwolennikiem emancypacji dziecka, jego samostanowienia i poszanowania praw. Samorządy wychowanków – małe parlamenty, imitowały świat dorosłych i przygotowywały małych ludzi do życia dorosłego. Podobnie było z innymi instytucjami, które istniały w rzeczywistości, a zostały zminiaturyzowane i zaadaptowane na potrzeby dziecka (np. sądy). „Dziecko kojarzy i rozumuje jak osoba dorosła – nie ma tylko jej bagażu doświadczeń”[potrzebne źródło]. Pismo publikowane dla i przez dzieci było ich forum, kuźnią talentów i ważnym filarem asymilacji – zwłaszcza dzieci z ortodoksyjnych rodzin żydowskich. Lekarz Korczak opowiadał się za resocjalizacją oraz kompleksową i nowatorską opieką nad dziećmi z tak zwanego marginesu społecznego.

Bernard de Fontenelle

Jaroslav Hašek

Michelle Obama

Michelle Obama starała się łączyć pracę z opieką nad córkami i zajmowaniem się domem. Wspierała męża i pojawiała się na wielu konwencjach wyborczych i spotkaniach u jego boku, zarówno w trakcie kampanii wyborczej zmierzającej do wejścia Baracka Obamy do Senatu, jak i podczas kampanii prezydenckiej w 2008 roku[8], kiedy podczas konwencji Demokratów w Denver wygłosiła przemówienie, namawiając Amerykanów do głosowania na jej męża

Marek Edelman

Martyna Wojciechowska

Anton Czechow

Anton Czechow pochodził z niezamożnej rodziny kupieckiej. Urodził się w Taganrogu, mieście położonym nad Morzem Azowskim. Po ukończeniu gimnazjum w rodzinnym mieście udał się na studia medyczne do Moskwy. Fakultet ukończył w 1884 roku. Jednak zawód lekarza zupełnie go nie interesował. Już jako student medycyny publikował utwory humorystyczne i satyryczne: Śmierć urzędnika (1883), Kameleon (1884), łączące liryzm z ironią. Pisał na ogół krótkie utwory, gdyż jak sam twierdził sztuka pisania jest sztuką skracania, a zwięzłość jest siostrą talentu.

Główna część jego dorobku powstała w długim okresie prowadzenia praktyki lekarskiej, zanim jeszcze jego dzieła przebiły się do szerszej publiczności. Jego nowele były publikowane w tym czasie, ale cieszyły się niezbyt dużym zainteresowaniem czytelników, zaś jego skomplikowanych i trudnych do adaptacji sztuk nikt nie chciał wystawiać. W lipcu 1890 roku udał się w podróż na Sachalin, miejsca zesłania politycznych i kryminalnych skazańców. Efektem wyprawy była napisana przez Czechowa książka "Wyspa Sachalin", która w Rosji wywołała silny społeczny odzew.

Teatrem interesował się od młodzieńczych lat, kiedy to jako gimnazjalista zabiegał, by go wpuszczono na spektakle teatru zawodowego, zabronione dla młodzieży szkolnej. Przez całe życie pisał felietony teatralne oraz opowiadania z życia rosyjskiej sceny. Jego pierwsza jednoaktowa sztuka Płatonow, została wystawiona w Moskwie, w 1881 i spotkała się z całkowitym niezrozumieniem widowni i krytyków. Wartość jego sztuk odkrył dopiero Konstanty Stanisławski, słynny twórca MChAT-u, który premierą Mewy (1898) przyczynił się do rozgłosu Czechowa. Trzy kolejne sztuki pisane na zamówienie MChaT-u (Wujaszek Wania, Trzy siostry, Wiśniowy sad) cieszyły się podobną popularnością co Mewa i są do dzisiaj najbardziej znanymi utworami Czechowa.

Duet Stanisławski-Czechow na przełomie XIX i XX w. praktycznie zdominowała działalność MChAT-u. Obaj się świetnie rozumieli i wspólnie stworzyli podwaliny naturalizmu w teatrze, znacznie wyprzedzając swoją epokę. Istotą tego teatru było zerwanie ze sztucznymi konwencjami gry aktorskiej i zachowywanie się na scenie w możliwie jak najbardziej naturalny sposób. W 1901 r. Czechow poślubił Olgę Knipper, ulubioną aktorkę Stanisławskiego, która grała większość pierwszoplanowych ról kobiecych w sztukach Czechowa.

Chorował na gruźlicę, jednak pomimo choroby udał się w morderczą podróż na wyspę zesłańców, by zebrać materiały do książki o katorżnikach (Sachalin). Na zachodzie jego sztuki rozpropagował A.S. Suworin, zamożny właściciel prawicowego dziennika "Nowoje Wriemia", który za własne pieniądze drukował i wystawiał dzieła Czechowa w Paryżu i Londynie, oraz finansował i organizował podróże Czechowa po Europie Zachodniej.

Czechow zmarł 15 lipca 1904 r. na skutek wyniszczenia gruźlicą. Pochowano go z honorami na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie. Do dziś jego książki są w zestawie lektur, należą do podstawowego kanonu literatury światowej.

Anthony Quinn

Anne Frank

Po przejęciu władzy w Niemczech przez Hitlera przeniosła się wraz z rodziną do Amsterdamu. Prześladowania Żydów dotarły również do Holandii wraz z napaścią Niemiec na ten kraj w maju 1940. Anne i jej starsza siostra Margot Betti musiały przerwać naukę w szkole Montessori i przenieść się do liceum żydowskiego. W lipcu 1942 rodzina została zagrożona wywiezieniem do obozu koncentracyjnego; ojciec rodziny Otto Frank zorganizował wówczas z pomocą pracowników swojej firmy kryjówkę w dawnej oficynie. Frankowie mieszkali tam od 8 lipca 1942 do 4 sierpnia 1944.

Krótko wcześniej Anne otrzymała na 13. urodziny album, w którym rozpoczęła pisanie dziennika; żyjąc w ukryciu, w bardzo ciężkich warunkach, zawarła w nim i opisała wszystko co ją otaczało. Przemyślenia i poglądy zawarte w dzienniku ukazują bardzo wrażliwą, wchodzącą dopiero w życie dziewczynkę. Obserwuje ona cały otaczający ją świat zamknięty w niewielkim budynku – pracowni ojca. Pisząc nie rozczulała się nad sobą, nigdy zdaje się nie tracić nadziei. Mimo wszystko zdobywa się na takie oto myśli: "Nadal wierzę, że ludzie są z natury dobrzy". Często oddaje się marzeniom, wspomina beztroskie lata wczesnego dzieciństwa, nigdy nie traci nadziei na poprawę sytuacji. Pomimo strasznych wydarzeń jakie codziennie dotykały małą Annę, z jej dziennika nie bije pesymizm. Dziewczynka opisuje m.in. drobne sprzeczki między mieszkańcami kryjówki, codzienne smutki i radości oraz pojawiające się u niej samej pierwszej oznaki zainteresowania chłopcami.

Rzeźba przedstawiająca Annę Frank w Amsterdamie

Tragizm pamiętników Anne Frank podkreśla także tragiczny koniec historii młodej dziewczyny. 4 sierpnia 1944, po zadenuncjowaniu kryjówki Franków przez holenderskiego donosiciela, cała rodzina została przewieziona do obozu koncentracyjnego. W obozie zginęła najpierw matka, potem siostra. Anne Frank zmarła na tyfus w marcu 1945, krótko przed wyzwoleniem obozu Bergen-Belsen przez Brytyjczyków. Śmierć w obozie poniosło także kilka osób ukrywających się wraz z rodziną Frank w Amsterdamie.

Obóz przeżył ojciec. Pamiętnik Anne, przechowany przez Holenderkę Miep Gies, jedną z osób zaangażowanych w pomoc rodzinie Franków, został opublikowany po raz pierwszy przez Otto Franka w 1947. W kolejnych latach historię Anne przetłumaczono na 30 języków oraz przenoszono na ekran. Dom, w którym Frankowie ukrywali się przez dwa lata, zamieniono na muzeum. Pierwsze wydanie pamiętnika nie było kompletne, zostało opracowane przez Otto Franka. Po jego śmierci potwierdzono autentyczność rękopisu, negowaną przez neonazistów, i opublikowano pełny tekst. Sąd holenderski zabronił kwestionowania autentyczności pamiętnika.

Margaret Thatcher

Bob Marley

Usain Bolt

16 sierpnia 2008 podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Pekinie ustanowił nowy rekord świata w biegu na 100 m (9,69 s), poprawiając swój dotychczasowy najlepszy rezultat (9,72 s). W biegu tym, rozegranym w bezwietrznych warunkach, niezagrożony ze strony przeciwników (drugiego na mecie Richarda Thompsona pokonał o 0,20 s), zwolnił na ostatnich kilkunastu metrach i podniósł w geście zwycięstwa ręce.

Cztery dni później zdobył drugie olimpijskie złoto. W finałowym biegu na 200 m pobił rekord Michaela Johnsona o 0,02 s, osiągając czas 19,30 s z przeciwnym wiatrem - 0,9 m/s oraz czasem reakcji startowej 0,182 s, pokonując tym samym Shawna Crawforda o 0,66 s i Waltera Dixa o 0,68 s. Churandy Martina oraz Wallace Spearmon zostali w tym biegu zdyskwalifikowani.

Trzeci złoty medal olimpijski zdobył w sztafecie 4 × 100 m. Drużyna Jamajki w składzie Michael Frater, Nesta Carter, Usain Bolt, Asafa Powell ustanowiła nowy rekord świata - 37,10 s.

Podczas mityngu Golden League w Brukseli 5 września 2008 uzyskał w deszczowych warunkach najlepszy w historii biegu na 100 m mężczyzn wynik pod wiatr: 9,77 s przy -1,3 m/s. Tym samym w 2008 roku przebiegł dystans 100 m poniżej 10 sekund aż 10-krotnie, a 200 m poniżej 20 sekund 6-krotnie.

16 sierpnia 2009 na Mistrzostwach Świata w Berlinie, w czasie reakcji startowej 0,146, poprawił rekord świata w biegu na 100 m na 9,58 s. W tym biegu na najszybszym odcinku 60-80 m pobiegł z prędkością 44,72 km/h.

20 sierpnia 2009 został mistrzem świata w biegu na 200m. Bolt przebiegł ten dystans w czasie 19,19 s, bijąc własny rekord świata o 0,11 s. Pierwsze 100 m dystansu pokonał w czasie 9,92 s (0-50 m w 5,6 s; 50-100 m w 4,32 s), czyli o 0,20 s szybciej od najszybszego biegu Michaela Johnsona, natomiast drugie 100 m pokonał w czasie 9,27 s (100-150 m w 4,52 s; 150-200 m w 4,75 s) czyli o 0,07 s wolniej. Reakcja startowa w tym biegu wyniosła 0,133 s.

W 2010 roku Bolt odmówił udziału w zawodach w Londynie ze względu na niekorzystne regulacje podatkowe, które pozbawiłyby go większości honorarium[2][3].

Po pierwszym od dwóch lat przegranym biegu (z Amerykaninen Tysonem Gayem na mityngu w Sztokholmie) Bolt ogłosił przedwczesne zakończenie sezonu z powodu kontuzji pleców[4][5].

W 2011 roku na mistrzostwach świata w Taegu, Bolt został zdyskwalifikowany w biegu na 100 m za falstart. Było to równoznaczne z utratą tytułu Mistrza Świata (tytuł ten zdobył jego rodak - Yohan Blake). W biegu na 200 m zdobył złoty medal, z wynikiem 19,40 s. Dwa dni później zdobył złoty medal w sztafecie 4 × 100 m, a reprezentacja Jamajki pobiła rekord świata wynikiem 37,04 s.

Czterokrotny (2008, 2009, 2011 i 2012) laureat plebiscytu na lekkoatletę roku – IAAF World Athlete of the Year[6][7][8].

W Londynie poprawił o 0,06 s rekord olimpijski w biegu na 100 m na 9,63 s

Benjamin Franklin