Zbigniew Boniek

Marek Jackowski

Jorge Mario Bergoglio

Steve Jobs

Jesienią 1974 r. Jobs powrócił do Kalifornii, gdzie chodził na spotkania klubu komputerowego „Homebrew Computer Club” razem ze Steve’em Wozniakiem. Rozpoczął pracę w firmie Atari, gdzie wraz z Wozniakiem projektował gry komputerowe. W tym czasie odkryto, że zabawkowy gwizdek dołączony do płatków śniadaniowych Cap'n Crunch mógł wydawać dźwięk o częstotliwości 2600 Hz, sygnał kontrolny używany przez system telefonicznych rozmów międzymiastowych AT&T. Jobs i Wozniak krótko w 1974 r. sprzedawali tzw. niebieskie pudełka (ang. blue boxes) oparte na tym pomyśle, dzięki którym można było dzwonić za darmo. Zarobione pieniądze planował przeznaczyć na podróż do Indii w celu osiągnięcia oświecenia duchowego. Jobs pojechał tam ze swoim kolegą (a później pracownikiem Apple) Danielem Kottkem, z którym studiował na Reed College. Spotkali się tam z guru Neem Karoli Babą w jego aśramie Kainchi. Z Indii Jobs wrócił jako buddysta, z ogoloną głową i w tradycyjnym stroju hinduskim[6]. W tym czasie eksperymentował z LSD

W 1976 r., wspólnie ze wspomnianym Steve’em Wozniakiem, założył firmę Apple. Pierwszym komputerem ich produkcji był Apple I, sprzedawany za 666,66 USD. W 1977 r. zbudowali Apple II, który odniósł sukces na rynku komputerów domowych. Dzięki Apple II firma Apple stała się jednym z najważniejszych przedsiębiorstw produkujących komputery domowe. W 1980 r. Apple weszło na Nowojorską Giełdę Papierów Wartościowych, na rynku pojawił się także Apple III.

W 1983 r. Jobs namówił Johna Sculleya z PepsiCo, by został prezesem Apple. Zapytał go:
Czy chcesz przez resztę życia sprzedawać słodzoną wodę, czy wolisz iść ze mną i zmieniać świat?

W tym samym roku Apple wydało zaawansowany technologicznie komputer Apple Lisa, który jednak nie odniósł sukcesu rynkowego. W 1984 r. pojawił się Macintosh, który stał się od tej pory głównym produktem Apple.

Irena Sendler

Swoje dzieciństwo, Irena Sendler, ze względu na stan zdrowia spędziła w Otwocku, który miał status uzdrowiska. Często bywała również w Tarczynie, gdzie mieszkali jej dziadkowie. W 1917 roku Stanisław Krzyżanowski zmarł zarażony od chorych tyfusem plamistym. Trzy lata później Irena przeprowadziła się z matką do Piotrkowa Trybunalskiego, gdzie mieszkał brat matki – Ksawery Grzybowski. Tutaj uczęszczała do, znanego z patriotycznych tradycji, Gimnazjum Heleny Trzcińskiej[2], wstąpiła do harcerstwa i poznała swojego przyszłego męża – Mieczysława Sendlera. Jej katechetą był ks. Wiktor Potrzebski, bohaterski obrońca Grodna w 1939 roku, poległy w Powstaniu Warszawskim. Po zdaniu matury Irena wyjechała z Mieczysławem Sendlerem do Warszawy. Tutaj rozpoczęła studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Po dwóch latach przeniosła się na polonistykę. Na podstawie zasady Numerus clausus na końcu indeksu pieczętowano stronę lewą – dla Żydów, prawą stronę aryjską, Irena skreśliła napis strona aryjska w indeksie. Została zawieszona na kilka lat w prawach studenta – studia skończyła dopiero w czerwcu 1939 r. W 1931 roku wyszła za mąż za Mieczysława Sendlera. Wtedy rozpoczęła pracę w pomocy społecznej – w Sekcji Pomocy Matce i Dziecku przy Obywatelskim Komitecie Pomocy Społecznej. Irena Sendler według historyków była dobrą przyjaciółką Marii Skłodowskiej-Curie.

David Lloyd George

Mimo iż urodził się w Manchesterze Lloyd George był z pochodzenia Walijczykiem. Jego ojczystym językiem był język walijski. W marcu 1863 r. jego ojciec, William George, nauczyciel, z powodu złego stanu zdrowia powrócił do rodzinnego Pembrokeshire. Zmarł w czerwcu 1864 r. w wieku 44 lat. Jego żona, Elizabeth George, córka Davida Lloyda, szewca i pastora baptystów z Llanystumdwy w hrabstwie Caernarvonshire, sprzedała farmę i przeprowadziła się wraz z dziećmi do Llanystumdwy. David miał dwoje rodzeństwa – starszą siostrę Mary Ellen i młodszego brata Williama.

Zachęcony przez wuja Richarda, David studiował prawo. W 1884 r. został przyjęty do kancelarii w Porthmadog. W 1885 r. otworzył swoją własną praktykę. W 1887 r. jego partnerem został młodszy brat William. W 1885 r. brał udział w kampanii wyborczej liberałów przed wyborami parlamentarnymi. 24 stycznia 1888 r. poślubił Margaret Owen, z którą miał pięcioro dzieci (Richarda, Mair, Olwen Elizabeth, Gwilyma i Megan). W tym samym roku wraz z innymi młodymi walijskimi liberałami założył miesięcznik Udgorn Rhyddid.

W 1889 r. został aldermanem rady hrabstwa Caernarfon. W 1890 r. został wybrany do Izby Gmin w wyborach uzupełniających w okręgu Caernarvon Boroughs z ramienia Partii Liberalnej.

Janusz Korczak

Od młodości był zafascynowany teoriami progresywizmu pedagogicznego, opracowanymi m.in. przez Johanna Pestalozziego. W lecie 1899 roku przebywał w Szwajcarii by poznać jego działalność i twórczość pedagogiczną. Ten wyjazd opisał w czasopiśmie „Czytelnia dla wszystkich”. Popierał założenia programu „nowego wychowania” Johna Deweya i prac Decrloy, Montessori, Spencera, Fröbela; czytał pedagogiczne koncepcje Tołstoja[12].

Korczak był zwolennikiem emancypacji dziecka, jego samostanowienia i poszanowania praw. Samorządy wychowanków – małe parlamenty, imitowały świat dorosłych i przygotowywały małych ludzi do życia dorosłego. Podobnie było z innymi instytucjami, które istniały w rzeczywistości, a zostały zminiaturyzowane i zaadaptowane na potrzeby dziecka (np. sądy). „Dziecko kojarzy i rozumuje jak osoba dorosła – nie ma tylko jej bagażu doświadczeń”[potrzebne źródło]. Pismo publikowane dla i przez dzieci było ich forum, kuźnią talentów i ważnym filarem asymilacji – zwłaszcza dzieci z ortodoksyjnych rodzin żydowskich. Lekarz Korczak opowiadał się za resocjalizacją oraz kompleksową i nowatorską opieką nad dziećmi z tak zwanego marginesu społecznego.